Τα ίδια Λευτεράκη μου...

Δόξα τω Θεώ η ελληνική παράδοση είναι γεμάτη παροιμίες, βγαλμένες μέσα από την πραγματική ζωή κι αντικατοπτρίζοντας με έναν τόνο διαφορετικό τα εκάστωτε γεγονότα. Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση της άδοξης απομάκρυνσης του Βαγγέλη Αλεξανδρή από τον πάγκο του Άρη, μία παροιμία θα μπορούσε να ταιριάξει απόλυτα. «Τα καλά του Γιάννη θέμε και το Γιάννη δεν τον εθέμε...» που θα έλεγε η κλασική φιγούρα της Ελληνίδας... γεροξεκούτας. Το όνομα του Γιάννη στην παροιμία εντελώς τυχαίο κι ο καθής μπορεί να το αντικαταστήσει με ό,τι του «κάθεται» καλύτερα, όπως για παράδειγμα αυτό του Βαγγέλη ή ακόμη ακόμη και του Λευτέρη. Διότι, όπως και να το κάνουμε, η απόφαση του Λευτέρη Αρβανίτη να αποδεσμεύσει τον Βαγγέλη Αλεξανδρή από τα ηνία του πάγκου του Άρη εν μία νυκτί, θύμισε τις αλλαγές προπονητών σαν τα πουκάμισα της προηγούμενης διοίκησης.

Πολλοί αναρωτιούνται πώς αντιστράφηκε το κλίμα στις τάξεις των διοικούντων και ψυχράθηκαν τόσο απότομα οι σχέσεις με τον «τίγρη». Βέβαια, την απάντηση μπορούν να τη δώσουν λίγοι και καλοί, και προτίστως αυτοί που έδωσαν το παρόν στα συμβούλια των περασμένων ημερών. Παρ’ όλα αυτά, αρκετά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα, θυμίζοντας γρίφους που θα μπορούσαν να λυθούν στο μαντείο των Δελφών, μετά θυσιών φυσικά αμνών και παρθένων! Για του λόγου το αληθές και προς απανταχού ενδιαφερόμενους:

- Γιατί χάθηκε η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Βαγγέλη Αλεξανδρή και δεν ταρακουνήθηκαν οι παίκτες μέσα από κάποια ομιλία στα αποδυτήρια ή με το πέρας μίας προπόνησης;

- Γιατί να πληρώσει τη... νύφη ο «τίγρης», όταν ήταν ο μοναδικός που δεν πήδηξε από το πλοίο, το οποίο μάλιστα βρισκόταν αρκετά μέτρα υπό την επιφάνεια της θάλασσας το περασμένο καλοκαίρι;

- Γιατί έμελλε να στοχοποιηθεί ο κ. Αλεξανδρής, όταν αναγκάστηκε να ταξιδέψει στο Ρέθυμνο δίχως αμερικανοφερμένους, αμερικανοθρεμένους, ταχείς και αλτικούς παίκτες; Τη στιγμή μάλιστα που ο Δημήτρης Βεργίνης μετρούσε μέρες στα δάκτυλα του ενός του χεριού στην ομάδα και με το Μιχάλη Πελεκάνο να αγωνίζεται με το... θερμόμετρο ανά χείρας!

- Γιατί να αναλάβει το βάρος της ευθύνης του αποκλεισμού από την άσιμη Κηφισιά ο κ. Αλεξανδρής, όταν οι ίδιοι οι παίκτες έπρεπε να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να μην το παίζουν επαναστάτες δίχως όραμα;

- Γιατί να είναι ο προπονητής αυτός που θα δεχθεί τα πυρά ενός λάθος προγραμματισμού και «χάρτινων» υποσχέσεων περί άρσης του απαγορευτικού από τη ΦΙΜΠΑ;

- Γιατί κ. Αλεξανδρή η ομάδα δεν έδειξε έστω και τα παραμικρά στοιχεία ομάδας στα πέντε επίσημα παιχνίδια που έδωσε;

- Γιατί... γιατί... γιατί...

Η λίστα με τις ερωτήσεις θα μπορούσε να συνεχιστεί σε σελίδες επί σελίδων, όμως καλό θα είναι κάποιος να μην επικεντρώνεται στο δέντρο, έτσι ώστε να μην χάσει και το δάσος στο τέλος. Η νέα διοίκηση του Άρη καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να τραβήξει και να βγάλει το όνομα των «κίτρινων» από τον βούρκο των χρεών και της αναξιοπιστίας. Η προσπάθεια αυτή αναγνωρίζεται από όλους ανεξαιρέτως, σαφέστατα! Όμως, λάθη και... παιδικές ασθένειες δεν χωρούν, όταν μάλιστια ο ασθενής βρίσκεται διασωληνομένος στη μονάδα της εντατικής. Και δη, λάθη τα οποία έχουν επαναληφθεί τόσες, όσες οι φορές που προσπάθησε το γνωστό καρτούν, Ισνογκούντ, να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Για άλλη μία φορά μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η επικοινωνιακή πολιτική της διοίκησης του Άρη δέχεται σοβαρό πλήγμα, με μοναδικό αντίκτυπο ολοένα και περισσότεροι φίλαθλοι να αρχίσουν να αμφισβητούν αυτό, το οποίο με τόσο κόπο έχει ξεκινήσει να χτίζεται. Διότι κ.κ. της ΚΑΕ Άρης, δυστυχώς ο κόσμος πάσχει από το σύνδρομο της έλειψης οράματος. Και σε τούτη τη χώρα, με όσα συμβαίνουν γύρω του, χάνει και τη μοναδική αχτίδα ελπίδας που έχει με το παραμικρό. Γι’ αυτό λοιπόν, οι βάσεις ενός παλατιού πρέπει να χτιστούν γερές, αξιόπιστες και διάολε, όχι πάνω σε άμμο.

Αναφορικά με τον Βαγγέλη Αγγέλου, η επιστροφή του έπειτα από μία δεκαετία σε αυτόν τον «ηλεκτροφόρο», τον χιλιοταλαιπωρημένο πάγκο του Άρη, μπορεί να χαρακτηριστεί δύσκολη. Ο κ. Αγγέλου όμως είναι μαθημένος στα δύσκολα, έχει την εμπειρία και τις γνώσεις να καθοδηγήσει την ομάδα σε σωστά μονοπάτια, με τη βοήθεια φυσικά του Θανάση Μολυβδά, ενός «στρατιώτη» που κάνει πολύ δουλειά πίσω από τις κουρτίνες. Αρκεί φυσικά, η αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ του αγωνιστικού τμήματος και του διοικητικού να θεωρείται δεδομένη και να μην περνάει από δοκιμασίες.

Και για της παροιμίας την αλήθεια, γερόντων πάρε τη βουλή κι ανθρώπων μαθημένων, όπου έχουν πολύ ψωμί κι αλάτι φαγωμένο.

Κάτι παραπάνω από ιδέα...

Στην πανέμορφη πρωτεύουσα της Καταλονίας, η ομάδα της Μπαρτσελόνα θεωρείται κάτι παραπάνω από ένας αθλητικός σύλλογος. Άλλωστε, ο Καταλανός συγγραφέας Μανουέλ Βάθκεζ Μονταλμπάν είχε αναφέρει πως υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος για να «βαφτιστεί» κάποιος φίλαθλος της ομάδας και να «ασπαστεί» τη θρησκεία της, που δεν είναι άλλος από το να δηλωθεί στα επίσημα μητρώα αυτής. Η φράση «Mes que en club» μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Επίσης, πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν, πων αν δεν βρεθεί κάποιος στον «ναό» της Βαρκελώνης, δεν μπορεί να νιώσει όπως ένας απλός και συνάμμα τυχερός φίλαθλος των Καταλανών.

Κάτι ανάλογο είχα την ευκαιρία να ζήσω χθες, Τρίτη (29/11), στη «Μαρτίνι Πλάζα» του Χρόνιγκεν, εκεί όπου ο Άρης αντιμετώπισε την τοπική Φλέιμς στο πλαίσιο της τρίτης αγωνιστικής ημέρας του Γιούροκαπ. Είναι η πρώτη φορά που μέσω αυτού του βήματος αναφέρομαι σε πρώτο πρόσωπο, όμως η πρώτη μου παρουσία σε αγώνα του Άρη εκτός των ελληνικών συνόρων συνοδεύτηκε από το θαυμασμό για τους... λίγους, καλούς και διόλου αφανείς «ήρωες» της ευρωπαϊκής βραδιάς, δίνοντάς μου το έναυσμα να καταθέσω τις σκέψεις που «γεννήθηκαν» μέσα στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια του πολύωρου και ταλαίπωρου ταξιδιού της επιστροφής.

Χθες, λοιπόν, κάτι παραπάνω από 40 φίλοι των «κίτρινων» βρέθηκαν στο κρύο Χρόνιγκεν για να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα του αγώνα με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Άνθρωποι που αψήφησαν την κούραση της καθημερινότητάς τους, τις υποχρεώσεις της επόμενης ή ακόμη ακόμη και της ίδιας ημέρας, ταξίδεψαν από λίγα έως πολλά χιλιόμετρα για να συμπαρασταθούν στη μεγάλη τους αγάπη. Από την Ουτρέχτη μέχρι το Άμστερνταμ, από το Έσσεν μέχρι το Μόναχο, από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Καβάλα, οι αποστάσεις εκμηδενίστηκαν σε τέτοιο βαθμό, όπως φαίνονται σε έναν χάρτη τσέπης. Σαφέστατα και δεν είναι η πρώτη φορά που οι φίλοι του Άρη εκδηλώνουν την... τρέλα που κουβαλάνε, είναι όμως διαφορετικό να το ζει κάποιος από κοντά. Συζητώντας με αρκετούς από τους «κίτρινους» παρευρισκομένους, διαπίστωσα πως το τελευταίο που τους ενδιέφερε ήταν το αποτέλεσμα της αναμέτρησης. Η λαχτάρα και η ανυπομονοσία που τους διακατείχε για να δουν για 2 ώρες τη φανέλα με το θεό του πολέμου στο στήθος εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ, αρκούσαν σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Βλέπετε, αυτά τα «παιδιά», κάθε ηλικίας, δεν έχουν την ευκαρία να νιώθουν τον παλμό της ομάδας από κοντά κι επί καθημερινή βάση. Περιμένουν τη ρημάδα την κλήρωση στην αρχή της χρονιάς να τους... κάνει τη χάρη, μήπως και η τύχη φέρει αντίπαλο του Άρη ομάδα από κάποια γειτονική, όχι πόλη, αλλά χώρα!

Και η τρέλα τους δεν σταματάει εδώ. «Κάθε χρόνο αγοράζω διαρκείας, ενώ είμαι μέλος και στη Λέσχη» μου εκμηστηρεύτηκε ένας φίλος από το Μόναχο, ενώ λίγο αργότερα ένας μεσήλικας μιλώντας ελληνικά με ολλανδική προφορά (35 χρόνια ξενιτιάς είναι πολλά...) μοιραζόταν τη χαρά του μαζί μου, που είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει παιχνίδι του Άρη παρέα με την κόρη του. Βέβαια, ένα μικρό μερίδιο «τρέλας» κατέχουν και οι Ολλανδοί. Μία παρέα διένυσε 150 χιλιόμετρα, μόνο και μόνο για να δουν την ομάδα για την οποία είχαν ακούσει τόσα και τόσα, ωσάν να τα διαβάζανε μικροί για παραμύθια καληνύχτας, εκεί όπου οι Γκάλης και Γιαννάκης κατατρόπωναν το δράκο του Ντεν Μπος.

Οι φίλοι του Άρη που έδωσαν το παρόν χθες στη «Μαρτίνι Πλάζα» αποτελούν ένα μικρό φάρο για όλους. Δεν τους ενδιέφερε αν ο Σαμ Μούλντροου έκανε νταμπλ-νταμπλ, δεν τους ενδιέφερε αν οι «κίτρινοι» αποδίδουν τα ελάχιστα στον επιθετικό τομέα... Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να φωνάξουν για την ομάδα που αγαπάνε. Τουλάχιστον οι ίδιοι δηλώνουν «αισθηματίες», τη στιγμή που ο χαρακτηρισμός αυτός τείνει να αφανιστεί από τις τάξεις των «εγχώριων» φιλάθλων. Μεγάλα λάθη και παλιμπαιδισμοί διακρίνουν αυτούς που διατηρούν τις τύχες της ομάδας στα χέρια τους, λάθη θα γίνονται, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρόσωπα μπαίνουν πάνω από την ομάδα, όταν έρχεται η ώρα των φιλάθλων. Κανείς δεν μπορεί να «παίξει» με τον κόσμο μίας ομάδας, καθώς όλα ξεκινούν και τελειώνουν σε αυτόν.

Ας αφυπνίσουν, λοιπόν, αυτοί οι 40 «ήρωες» τον κοιμώμενο γίγαντα. Κι όπως λέει μία μαντινάδα,

«Όσοι δεν ζήσαν ξενιτιά είναι γι’ αυτούς μια λέξη,

άνθρωπος που έχει λογική δεν ημπορεί ν’ αντέξει».

Τα «θαύματα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ

Λένε πως όταν ο Θεός έχει κέφια, οι δημιουργίες Του χαρακτηρίζονται από την τελειότητα και την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στην ομορφιά και τη γαλήνη. Έτσι έγινε και στην περίπτωση των «θεόσταλτων» Δημήτρη Διαμαντίδη και Χουάν Κάρλος Ναββάρο, οι οποίοι με τα κατορθώματά τους εντός των τεσσάρων γραμμών των παρκέ έχουν βαλθεί να... τρελάνουν τον κόσμο που ήδη έχουν τρελάνει. Δεν εξηγείται διαφορετικά, είναι σίγουρο ότι η «πορτοκαλί» θεά έχει βάλει το χεράκι της, τη δική της πενιά, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί το καλούπι των δύο αστέρων των ευρωπαϊκών γηπέδων.

Η έκτη αγωνιστική ημέρα της διοργάνωσης της Ευρωλίγκα θα μείνει «χαραγμένη» στις μνήμες των φιλάθλων, διότι πέρα από συγκλονιστικούς αγώνες, εντάσεις, θέαμα και συγκινήσεις, μας χάρισε τον επικότερο επίλογο ενός αγώνα, όπως επίσης και την ανάδειξη του νέου πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης. Από τη μία; Ο Ισπανός «Λα Μπόμπα» με το προσωπικό του καλάθι στα μισά της τρίτης περιόδου στην αναμέτρηση της Μπαρτσελόνα με την Ολίμπια Λιουμπλιάνας αναρριχήθηκε στην πρώτη θέση της λίστας των σκόρερ της κορυφαίας διασυλλογικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης με 2.716 πόντους. Από την άλλη; Ο «3D» Δημήτρης Διαμαντίδης χόρευε φλαμένγκο στος δικούς του ρυθμούς τους Ανδαλουσιανούς της οικοδέσποινας Ουνικάχα Μάλαγα, όταν και σε 15’’ έφερε τα πάνω-κάτω με δύο τρίποντες «βόμβες», οδηγώντας τον Παναθηναϊκό στη μεγάλη ανατροπή. Παράλληλα, το σκηνικό αποκτά το χαρακτηριστικό της ειρωνίας, διότι δεν διανύσαμε περισσότερο από 1,5 μήνα, όταν και τον περασμένο Οκτώβριο ο μέχρι πρότινος κάτοχος του τίτλου του πρώτου σκόρερ της Ευρωλίγκα, Μάρκους Μπράουν, είχε ανακοινώσει την αποχώρησή του από την ενεργό δράση.

Τέτοια είναι τα κατορθώματα των δύο παικτών, που αν ο Άντονι Γκαουντί ζούσε τη σήμερον ημέρα, θα αφιέρωνε μέρος των έργων του στον αρχηγό της Μπαρτσελόνα. Ο Καταλανός αρχιτέκτονας είχε σαν πηγή έμπνευσης τη θρησκεία και το πάθος των κατοίκων της Βαρκελώνης. Κι αν κανείς αναλογιστεί πως η ομάδα της Μπαρθελόνα είναι κάτι παραπάνω από θρησκεία για τους φιλάθλους της και ο Ναββάρο ο «στρατηγός» αυτής, τότε σίγουρα ο τελευταίος θα κατείχε περίοπτη θέση στο αριστούργημα της «Σαγράδα Φαμίλια», με ύμνους να ηχούν για αυτόν. Την ίδια στιγμή, αν ο αρχαίος Έλληνας γλύπτης, Φειδίας, ζούσε σε κάποια φτωχογειτονιά της Αθήνας, θα φιλοτεχνούσε ένα εκ των σύγχρονων θαυμάτων του κόσμου –πέρα από το άγαλμα του Ολυμπίου Διός-, αφιερωμένο στο «θαύμα» του ελληνικού μπάσκετ που ακούει στο όνομα Δημήτρης Διαμαντίδης.

Δημήτρης Διαμαντίδης και Χουάν Κάρλος Ναββάρο λοιπόν, αποδεικνύουν μέρα με την ημέρα ότι δικαίως αποτελούν ενδεχομένως τους πιο ολοκληρωμένους παίκτες στην Ευρώπη, ότι δικαίως κερδίζουν τα βραβεία των MVP στο τέλος κάθε αγωνιστικής περιόδου. Η συνέπειά τους μοναδική, όπως επίσης και η τελειότητά τους.

Χακίμ Σάλεμ: «Ο Άρης είναι ομάδα με ταλέντο»

Η ομάδα της Γκαστέρα Φλέιμς είναι μία εκ των τριών αντιπάλων του Άρη στον 3^ο όμιλο της διοργάνωσης του Γιούροκαπ, κατοικοεδραύοντας στην κρύα πόλη της Ολλανδίας, Χρόνιγκεν. Η δεύτερη συνεχόμενη παρουσία της στα... μικρά «σαλόνια» της Ούλεμπ την έφερε στο δρόμο των «κίτρινων», παρ’ όλα αυτά όμως το έργο των παικτών του Βαγγέλη Αλεξανδρή μόνο εύκολο δεν θα είναι το βράδυ της ερχόμενης Τρίτης (29/11) στη «Μαρτίνι Πλάζα».

Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου (19/11) οι Φλέιμς γνώρισαν την ήττα (70-58) στην έδρα της κατόχου του ολλανδικού πρωταθλήματος, Λάιντεν, σε ένα παιχνίδι που οι φιλοξενούμενοι διατηρούσαν τον έλεγχο μέχρι την τέταρτη περίοδο. Ο προπονητής της ομάδας, Χακίμ Σάλεμ, μπορεί να μην γιόρτασε με τον ιδανικότερο τρόπο τα 34^α γενέθλιά του, δεν αρνήθηκε όμως να μιλήσει για το επικείμενο παιχνίδι με τον Άρη κι όχι μόνο.

- Κύριε Σάλεμ, οι Φλέιμς βρίσκονται στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος με ρεκόρ 7-2. Ποιοί είναι οι στόχοι της ομάδας για τη φετινή αγωνιστική περίοδο;

Στόχος της ομάδας είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Δεν υπάρχει άλλη σκέψη στο μυαλό μας, καθώς η ομάδα πρέπει να επιστρέψει στην κορυφή του ολλανδικού πρωταθλήματος. Το περασμένο Σάββατο ηττηθήκαμε από την ομάδα του Λάιντεν, όμως η προσπάθεια συνεχίζεται για τη δύσκολη συνέχεια.

- Το ολλανδικό πρωτάθλημα δεν είναι ευρύ γνωστό ανά την Ευρώπη, θα μπορούσατε να μοιραστείτε μερικές πληροφορίες αναφορικά με αυτό; Πιστεύετε πως μπορεί να συγκριθεί με τα υπόλοιπα πρωταθλήματα υψηλού επιπέδου;

Το ολλανδικό πρωτάθλημα μπορεί να μην είναι από τα παραδοσιακότερα της Ευρώπης, όμως τα τελευταία χρόνια το επίπεδό του γίνεται όλο και καλύτερο. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν οκτώ ομάδες στην πρώτη κατηγορία, κάθε μία μπορεί να κερδίσει την άλλη, με αποτέλεσμα ο ανταγωνισμός και η δυσκολία να αυξάνονται. Επίσης, πολλοί παίκτες από την Αμερική αγωνίζονται στην Ολλανδία, προσδίδοντας ταλέντο στις ομάδες.

- Πώς θα χαρακτηρίζατε την ομάδα σας με λίγες λέξεις; Ποιά είναι τα βασικά στοιχεία αυτής στο παιχνίδι της;

H ομάδα διαθέτει τέσσερις Αμερικανούς, οι οποίοι διαθέτουν εμπειρία από τα ευρωπαϊκά γήπεδα. Για παράδειγμα, ο Τζέισον Ντουρισό και ο Άλεξ Γουέσμπι έχουν αγωνιστεί στη Σκανδιναβία, ενώ ο Ντέιβιντ Μπελ έχει αγωνιστεί στο δυνατό πρωτάθλημα της Γερμανίας. Παράλληλα, η ομάδα διαθέτει νεαρούς παίκτες, οι οποίοι δουλεύουν πολύ μέσα στο γήπεδο, όπως επίσης κι έμπειρους παίκτες από το ολλανδικό πρωτάθλημα. Αναφορικά με την αγωνιστική μας φιλοσοφία, η άμυνα είναι το βασικότερο στοιχείο που μας χαρακτηρίζει. Βασιζόμαστε πολύ στον αμυντικό τομέα και στη διάθεση να ελένξουμε τα ριμπάουντ σε κάθε παιχνίδι. Από εκεί και πέρα, προσπαθούμε να μεταφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερο το παιχνίδι κοντά στο καλάθι, διότι διαθέτουμε παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα στον αντίπαλο.

- Αναφορικά με τη διοργάνωση του Γιούροκαπ, κληθήκατε να αντιμετωπίσετε τη λιθουανική Ρουντούπις, την τσέχικη Νίμπουργκ και τον Άρη. Ποιές ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν συγρκοτήθηκε ο όμιλος;

Ο όμιλος είναι πραγματικά πολύ δύσκολος. Η Νίμπουργκ είναι μία ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκα, με συνεχή παρουσία στη διοργάνωση του Γιούροκαπ, πολύ καλούς παίκτες και υψηλό μπάτζετ. Η Ρουντούπις είναι ομάδα που διαθέτει τα στοιχεία των δυνατών ομάδων της Λιθουανίας, μίας χώρας που το μπάσκετ αποτελεί το πρώτο άθλημα. Όσο για τον Άρη, είναι μία ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει πολύ καλή παρουσία στο Γιούροκαπ, ενώ συγχρόνως αποτελεί μία από τις καλές ομάδες του δυνατού ελληνικού πρωταθλήματος. Παρ΄ όλα αυτά, στόχος για μας είναι να εμφανιζόμαστε δυνατοί σε κάθε παιχνίδι και να διεκδικούμε τη νίκη.

- Την πρώτη αγωνιστική ημέρα του Γιούροκαπ αντιμετωπίσατε την ομάδα της Ρουντούπις. Ποιά είναι τα σημεία «κλειδιά» στον τρόπο παιχνιδιού της;

Η Ρουντούπις είναι μία πολύ καλή ομάδα. Το παιχνίδι της είναι αρκετά συγκροτημένο τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Διαθέτει πολύ καλούς παίκτες και ειδικά οι περιφερειακοί της μπορούν να δημιουργήσουν πολλά προβλήματα στον αντίπαλη άμυνα, όπως έγινε και στο μεταξύ μας παιχνίδι την περασμένη εβδομάδα. Τρέχουν αρκετά μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και σίγουρα δεν είναι ένας εύκολος αντίπαλος.

- Ο Άρης είναι η τρίτη ομάδα που θα αντιμετωπίσετε, τι γνωρίζετε γι’ αυτόν;

Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω παιχνίδια του Άρη, πέρα από το παιχνίδι με τη Νίμπουργκ. Είναι ομάδα με ταλέντο, η οποία στηρίζεται αρκετά στην άμυνα. Κατάφερε να διατηρήσει τον αντίπαλο σε χαμηλό σκορ, παρά το γεγονός ότι ηττήθηκε στο τέλος. Γνωρίζω επίσης ότι είναι ομάδα με πολύ καλή οργάνωση και με πολύ κόσμο που την ακολουθεί συνεχώς. Βέβαια, εμείς από την πλευρά μας θα πρέπει να κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, οπότε θα εστιάσουμε την προσοχή μας στον Άρη από την Τρίτη το βράδυ κι έπειτα, καθώς μας περιμένει ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι στην Τσεχία.

- Πώς δουλεύει ο Χακίμ Σάλεμ μέσα στο γήπεδο; Ποιά είναι τα στοιχεία που σας συνοδεύουν σαν προπονητή;

Στηρίζω πολλά στον αμυντικό τομέα του παιχνιδιού. Δουλεύω καθημερινά σκληρά, έτσι ώστε όλοι μαζί να βελτιωνόμαστε, αρχής γενομένης από την άμυνα. Επίσης, μου αρέσει να δουλεύω πολύ με νεαρούς παίκτες. Τα περασμένα χρόνια είχα την ευκαιρία να δουλέψω στις μικρότερες κατηγορίες της Ολλανδίας, εκεί όπου τα παιδιά πραγματικά δουλεύουν πολύ σκληρά. Βέβαια, είναι εξίσου σημαντικό να δουλεύεις και με έμπειρους παίκτες, διότι μαθαίνεις πολλά μέσω αυτών.

- Αυτή είναι η δεύτερη χρονιά για σας ως προπονητής στην πρώτη κατηγορία. Ποιό είναι το όνειρό σας;

‘Ονειρό μου είναι να γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος μέσα από τη σκληρή δουλειά. Είμαι από τους νεαρότερους προπονητές στο ολλανδικό πρωτάθλημα αλλά και στη διοργάνωση του Γιούροκαπ και είμαι πολύ χαρούμενος που μπορώ να δουλεύω στο υψηλότερο επίπεδο της Ολλανδίας.

- Αναφορικά με τους φιλάθλους της ομάδας, τι συναντάει ο αντίπαλος των Φλέιμς όταν αγωνίζεται στην έδρα σας;

Ειλικρινά, οι φίλαθλοί μας είναι απλά εκπληκτικοί. Σε κάθε παιχνίδι γεμίζουν το γήπεδό μας, το οποίο συγκεντρώνει πάνω από 3.000 κόσμου, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο στην Ολλανδία. Στηρίζουν με μοναδικό τρόπο την ομάδα, μας ακολουθούν παντού και το σίγουρο είναι ότι θα ταξιδέψουν μέχρι και την Ελλάδα. Μας βοηθάνε σε πολύ μεγάλο βαθμό και είμαι πολύ ευγνώμων για τη στήριξή τους.

* Ο Χακίμ Σάλεμ γεννήθηκε κι έζησε για 14 χρόνια στη Γκίζα της Αιγύπτου κι εν συνεχεία έγινε μόνιμος κάτοικος Ολλανδίας. Την περασένη σεζόν βρέθηκε στον πάγκο της ομάδας του Άμστερνταμ, όντας η πρώτη φορά που εργάστηκε στην πρώτη κατηγορία του ολλανδικού πρωταθλήματος. Θεωρείται από τους ανερχόμενους προπονητές, η δουλειά του οποίου τον έφερε στον πάγκο της φιναλίστ του περσινού πρωταθλήματος.

Στατιστικής το ανάγνωσμα

Έξι επίσημοι αγώνες, έξι ισάριθμες ήττες, οι τρεις εξ αυτών εντός των «πυλών» του Αλεξανδρείου. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που οι φίλοι του Άρη είδαν την ομάδα τους να διανύει μήνα (!) «ξηρασίας». Διότι ένας ολόκληρος μήνας πέρασε από την έναρξη των επίσημων υποχρεώσεων της ομάδας του Βαγγέλη Αλεξανδρή, όταν κι ο Ολυμπιακός στις 12 του Οκτώβρη είχε ένα εύκολο απόγευμα στη Θεσσαλονίκη για τη διοργάνωση του κυπέλλου Ελλάδος. Απομονώνοντας κανείς τις διοικητικές αναταράξεις, τους οικονομικούς κλυδωνισμούς και τις παιδικές ασθένειες και συμπεριφορές εκτός των παρκέ, μπορεί να διαπιστώσει εύκολα, ότι η αγωνιστική φιλοσοφία των «κίτρινων» χρίζει... ηλεκτροσόκ.

Η κυριότερη πηγή του κακού για την ομάδα του «τίγρη», δεν είναι καμία άλλη από την πρώτη γραμμή αυτής, τη φροντ λάιν. Είναι πασιφανές, ότι οι Σαμ Μούλντρου, Ματέι Κρούσιτς και Μιχάλης Τσαϊρέλης δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν μέχρι στιγμής στις υψηλές απαιτήσεις του 51χρονου προπονητή. Και για του λόγου το αληθές; Με μία γρήγορη ματιά στη βάση δεδομένων της στατιστικής υπηρεσίας, διαπιστώνει κανείς τη «φτωχή» συγκομιδή των «πύργων» του Άρη. Πιο συγκεκριμένα, Μούλντρου, Κρούσιτς και Τσαϊρέλης (ο Γιώργος Μπόγρης είναι νωρίς να συμπεριληφθεί στα πρώτα συμπεράσματα) πετυχαίνουν μόλις 13 πόντους ανά αγώνα, ποσοστό ισχνό αναλογικά με την επιθετική συγκομιδή της ομάδας. Οι τρεις παίκτες καταγράφουν συνολικά 28 επιθετικές προσπάθειες στα τέσσερα παιχνίδια για το ελληνικό πρωτάθλημα, τη στιγμή που οι «κίτρινοι» μετρούν 147 προσπάθειες εντός των 6.25 και 228 εντός παιδειάς. Με άλλα λόγια, μόλις μία στις δέκα επιθέσεις περνούν από τα χέρια της φροντ λάιν!

Το επιθετικό παιχνίδι των «κίτρινων» μπορεί να χαρακτηριστεί χωρίς αρχή, μέση και τέλος και περιορίζεται σε αρκετές των περιπτώσεων σε διαγωνισμό τριπόντων, όπως επίσης και στις προσωπικές ενέργειες των περιφερειακών. Η μαύρη «τρύπα» του Άρη έγινε έντονα αντιληπτή και στο παιχνίδι της ευρωπαϊκής πρεμιέρας την περασμένη Τρίτη, όταν και η Τσέχικη Νίμπουργκ πέτυχε μία σχετικά εύκολη νίκη στην έδρα των «κίτρινων». Τα συμπεράσματα τα ίδια, παρά το ντεμπούτο του Γιώργου Μπόγρη, καθώς στα 40 αγωνιστικά λεπτά, μόνο ο Σαμ Μούλντροου κατέγραψε επιθετικές προσπάθειες, τέσσερις εις τον αριθμό.

Ο Άρης δεν «χτυπάει» στο ζωγραφιστό κι αυτό είναι που «πονάει» τον κ. Αλεξανδρή. Οι βραδιές δεν είναι πάντα καλές για τους περιφερειακούς, όσες προσπάθειες κι αν πάρουν. Αν οι «κίτρινοι» συνεχίσουν στο ίδιο επιθετικό μοτίβο, που χαρακτηρίζεται από την αναρχία και τη στατικότητα, τότε τα πράγματα θα γίνουν πιο... μαύρα κι από τη μαύρη «τρύπα» της φροντ λάιν.

Η δειλία που έγινε συνήθεια...

Εν καιρώ πολιτικών «ζυμώσεων», ανακατατάξεων, αβέβαιου οικονομικοκοικωνικού μέλλοντος, το Αρμόδιο Συμβούλιο Επιτροπών Αθλητικών Διαφορών –ή με απλά λόγια, το γνωστό σε όλους, ΑΣΕΑΔ- έρχεται να ρίξει τη δική του «βόμβα» στην αθλητική καθημερινότητα. Χθες λοιπόν, κι ενώ το ημερομόγιο έδειχνε την 11^η Νοεμβρίου 2011, ή για τους προληπτικούς, θρήσκους, αριθμολόγους, ιστορικούς και μυθοπλάστες την τρομακτική αριθμητική σειρά 11-11-11, έγινε γνωστό ότι οι πόρτες στο ΟΑΚΑ και στην Πυλαία ανοίγουν και πάλι για να υποδεχθούν τον φίλαθλο (και μη...) κόσμο του Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ αντίστοιχα.

Βέβαια, θα πρέπει να ανατρέξουμε σχεδόν πέντε μήνες πίσω, όταν και οι δύο ομάδες, με συμπρωταγωνιστή τον Άρη, είχαν τιμωρηθεί με ποινές κεκλεισμένων των θυρών για τα... αίσχη και τα κάλλη των οπαδών τους στους τελικούς του πρωταθλήματος. Σημαδιακή η χθεσινή ημερομηνία, καθώς τα «φαντάσματα» στα γραφεία του Συμβουλίου βγήκαν για νυχτοπερπατήματα έπειτα από πολύ καιρό, με σκοπό να επαναφέρουν δριμύτερο τον τρόμο στα ελληνικά γήπεδα. Βλέπετε, το μεγάλο ντέρμπι ανάμεσα στους «αιώνιους», Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, δεν θα μπορούσε να διεξαχθεί σε ένα άδειο από κόσμο γήπεδο και συγχρόνως κρύο λόγω χαμηλών θερμοκρασιών. Η εν λόγω απόφαση επιβραβεύει τις προσπάθειες των χούλιγκαν, των «γνωστών αγνώστων», των «ανεγκέφαλων», των κάφρων, οι οποίοι μπορούν και κυκλοφορούν χωρίς έλεγχο, να φέρουν ό,τι αντικείμενα επιθυμούν και φυσικά να απειλούν, όχι μόνο τη σωστή διεξαγωγή των αγώνων, αλλά και τη σωματική υγεία των πρωταγωνιστών και φυσικά των υπολοίπων φιλάθλων που θέλουν να απολαύσουν το... καημένο το μπασκετάκι!

Οι παρωπίδες, όμως, παραμένουν παρωπίδες. Διότι ένας λογικός άνθρωπος θα έστελνε στο... καναβάτσο τις εφέσεις και τα ονόματα, με μοναδικό σκοπό την υγεία του ίδιου του αθλήματος. Ευτυχώς, ο φίλαθλος κόσμος είναι λογικός και αναγνωρίζει το θάρρος στη λήψη αποφάσεων, όμως αναγνωρίζει και τη δειλία και την ατολμία αυτών. Δειλία, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι να γνωρίζεις το καλό, το σωστό και να μην το πράττεις, όπως άλλωστε είχε δηλώσει κάποτε ο Κομφούκιος. Και η ρήση του Σοφοκλή «Σε ζηλεύω για τη σωφροσύνη σου, αλλά σε αποστρέφομαι για τη δειλία σου», θα βρει και πάλι καταφύγιο στο μυαλό των φιλάθλων, οι οποίοι απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τις κερκίδες γύρω από τα παρκέ.

Την ίδια στιγμή, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, περισσότεροι από 8.000 θεατές παρακολούθησαν ένα ξεχωριστό παιχνίδι ανάμεσα στις ομάδες του Νορθ Καρολάινα και του Μίσιγκαν. Η αναμέτρηση διεξήχθη στη βάση του αεροπλανοφόρου «Καρλ Βίνσον» (!), υπό το βλέμμα του Προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, και χιλιάδων στρατιωτικών. Μπορεί να έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα, λοκ-άουτ γαρ, παρ’ όλα αυτά τέτοια γεγονότα μόνο υποβάθμιση (όχι στους όρους του Αμερικανικού οίκου αξιολόγησης, Moody’s...) του αθλήματος δεν προκαλούν!

Στην υγεά μας λοιπόν!

Υ.Γ. Η έβδομη αγωνιστική ημέρα της ισπανικής Liga Endesa περιλαμβάνει το μεγάλο παιχνίδι ανάμεσα στην Ουνικάχα Μάλαγα και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ας ελπίσουμε, η μαγεία να είναι αντίστοιχη του περσινού αγώνα!

Ω, θεέ Άρη!

Αν ο μέγιστος ιστορογράφος, Όμηρος, ζούσε ανάμεσά μας, το λιγότερο που θα έκανε, θα ήταν να καταγράψει τις επικές και συνάμμα δύσκολες οικονομικές καταστάσεις, στις οποίες έχει περιέλθει ο πάλαι ποτέ «αυτοκράτορας» του ελληνικού μπάσκετ. Σε μέτρο δακτυλικό εξάμετρο πολλά μπορούν να γραφτούν, όμως το σίγουρο είναι ότι, ο θεός του πολέμου, Άρης, ζει τη δική του «Οδύσσεια», όπως τις παλιές και... κακές εποχές.

Βέβαια, όταν κανείς διαβάζει ή φτάνει στα αυτιά του η είδηση για την οδική(!) μετακίνηση της αποστολής των «κίτρινων» στην Αθήνα για την πρεμιέρα (να την κάνει ο Θεός...) του ελληνικού πρωταθλήματος, μία και μόνο λέξη έρχεται στο μυαλό του και δεν είναι άλλη από την «κατάντια». Ένας ολόκληρος «αυτοκράτορας», έχοντας χάσει την αίγλη, τη λάμψη και τη δύναμη που τον συνόδευαν, κατήντησε να περιπλιανέται ξυπόλητος σε δύσβατα κι επικίνδυνα μονομάτια για το ίδιο του το μέλλον. Οι άνθρωποι που βρίσκονταν δίπλα στην ομάδα, φαίνεται πως γυρίζουν την πλάτη ο ένας μετά τον άλλο, τη στιγμή που ο φίλαθλος κόσμος δείχνει να έχει χάσει το όποιο ενδιαφέρον στήριξης του είχε απομείνει. Αποτέλεσμα; Από τον τυφώνα της οικονομικής κρίσης δεν μπορούσε να ξεφύγει ούτε η ομάδα του Άρη, της οποίας τα προβλήματα διογκώνονται μέρα με την ημέρα.

Παρ’ όλα αυτά, δεν νοείται το όνομα του ιστορικού Άρη να διασύρεται σε κάθε είδους μέσα εννημέρωσης, μέσα από αποφάσεις όπως η προαναφερθείσα. Πολλά ερωτήματα «γεννιούνται» από όλους τους... αθώους φιλάθλους, τα οποία έχουν να κάνουν με την οικονομική διαχείρηση της ομάδας. Διότι φαντάζει άκρως οξύμωρο το γεγονός ότι πριν λίγες ημέρες η διοίκηση ανακοίνωνε τη συμφωνία με τον Αμερικανό Ντομινίκ Τζέιμς, όπως επίσης και το πόσο σίγουρη θεωρούνταν η συμφωνία με τον Δημήτρη Τσαλδάρη. Πολλά άλλαξαν εντός ολίγων ημερών, τα οποία μόνο οι ίδοι οι πρωταγωνιστές γνωρίζουν, που δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους της διοίκησης κι αυτών που βοηθούσαν με τον δικό τους τρόπο την ομάδα.

Δυστυχώς, ο Άρης έχει ανάγκη από τον δικό του Οδυσσέα, τον πολυμήχανο άνθρωπο που θα δώσει άμεσες λύσεις στα προβλήματα των «κίτρινων». Ο Άρης, κ.κ. υπεύθυνοι που κινείτε τα νήματα, έχει γράψει το δικό του έπος με τη βοήθεια χιλιάδων, όχι στίχων, αλλά φιλάθλων. Κι αν η ανησυχητική κατάσταση δεν βελτιωθεί άμεσα, τότε η τραγική ειρωνία στους όρους της αρχαίας τραγωδίας θα θεωρείται βέβαιη. Όταν δηλαδή, όλοι εμείς, το κοινό, θα γνωρίζουμε την κατάληξη και ο πρωταγωνιστής, η ίδια η ομάδα, όχι...

Υ.Γ. «... Γι’ αυτό οι μνηστήρες πια μη γνοιάζεσαι τι λεν και τι λογιάζουν,

οι ανέμυαλοι, που νου δεν έχουνε κι ουδέ ψηφούν το δίκιο

κι ουδέ που ανανογιούνται θάνατο, το μαύρο που σιμώνει

γραφτό τους.»