6 Ιανουαρίου 2009 – 7 Νοεμβρίου 2009, για δέκα μήνες και μία ημέρα αποτέλεσα συνταξιδιώτης των «Αθλητικών Νέων» στο δύσβατο μονοπάτι της δημοσιογραφίας. Κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου χρονικού –εύλογου- διαστήματος στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις τη νέα προσπάθεια που είχε ξεκινήσει, αρχικά στον «αέρα» της Θεσσαλονίκης, εν συνεχεία στον ηλεκτρονικό Τύπο μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του σταθμού και εν τέλει στον έντυπο Τύπο με την επανακυκλοφορεία της ιστορικής εφημερίδας της Βορείου Ελλάδος.
Προσωπικά, έθεσα σαν στόχο, μέσα από την προσπάθεια που κατέβαλλα καθημερινώς, να «υπηρετήσω» στο μέγιστο βαθμό το άθλημα που αγαπώ και δεν είναι άλλο από το μπάσκετ. Είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο πλάι ανθρώπων του χώρου, οι οποίοι με τις προσωπικές τους συμβουλές συνέβαλαν σημαντικά, έτσι ώστε να διορθώσω τα όποια λάθη με συνόδευαν, αλλά και να εμπνευστώ από τις ιδέες και τα ερεθίσματα που αφουγκραζόμουν από αυτούς.
Παράλληλα, μου δόθηκε η ευκαιρία να έχω συζητήσεις για την πορτοκαλί «θεά» με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, τόσο από την εγχώρια πλευρά, όσο και από αυτή του εξωτερικού. Είναι κάτι το μοναδικό να ανταλλάσεις απόψεις και να ακούς τους «ειδικούς» (ποιόν να πρωτοθυμηθώ, τον Ζόραν Πλάνινιτς, το Γιώργο Σιγάλα, τον Τζόνι Ρότζερς, το Μιχάλη Κακιούζη, το Λευτέρη Κακιούση, το Θόδωρο Ροδόπουλο;) να συνθέτουν με τα καλύτερα συναισθήματα και λόγια τις ιδέες τους για το άθλημα που αυτοί κυριολεκτικά υπηρετούν και ζουν μέσω αυτού.
Βέβαια, όπως κάθε νόμισμα, έτσι και η παρουσία μου στα «Αθλητικά Νέα» είχε και την άλλη –αρνητική- όψη. Όπως κάθε μηχανή ή γρανάζι, έτσι κι ο εργαζόμενος(!) απαιτεί το δικό του… καύσιμο ή λάδι για να προσφέρει το κατάλληλο έργο στο σύστημα που μετέχει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη χρηματική ανταμοιβή. Δυστυχώς, η περιθωριοποίησή μου στο συγκεκριμένο τομέα με συνόδευσε μέχρι τις πρώτες ημέρες του περασμένου Οκτωβρίου. Επί εννιά μήνες η μοναδική ανταμοιβή που εισέπραττα ήταν ηθική.
«Κωνσταντίνε τα πας πολύ καλά», «Κωνσταντίνε το’ χεις», «Κωνσταντίνε η δημοσιογραφία σε περιμένει» και τα εγκωμιαστικά σχόλια… έδιναν κι έπαιρναν.
Μέχρι τις αρχές του περασμένου Οκτωβρίου λοιπόν ήμουν εγώ αυτός που έβαζα το χέρι στην τσέπη, με σκοπό την κάλυψη των εξόδων που συνδυάζονταν με τι άλλο, με τα «Αθλητικά Νέα». Αρνητικών συνέχεια όμως, καθώς τα 130 ευρώ αποτέλεσαν την πρώτη και την τελευταία μου αμοιβή για όσα είχα προσφέρει μέχρι εκείνη την ημέρα στην τριάδα του ραδιοφώνου, της ιστοσελίδας και της εφημερίδας. Οι εργατοώρες που αφιέρωνα επί καθημερινή βάση ερχόντουσαν σε αντίκρουση με την οικονομική αντιστοιχία που μου αναλογούσαν!
Σαν λογικός άνθρωπος σκεφτόμενος, ζύγισα τα υπέρ και τα κατά της κατάστασης στην οποία είχα διέλθει και νικήτρια αναδείχθηκε με μεγάλη διαφορά η αρνητική πλευρά. Αποφάσισα να αποχωρήσω από τα «Αθλητικά Νέα» σαν φίλος, την ίδια στιγμή που δεν είχα δημιουργήσει –θέλω να πιστεύω- πρόβλημα στις τόσες ημέρες παρουσίας μου στο χώρο που με «φιλοξενούσε».
Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω μέσα από αυτό το βήμα, ότι για την πραγματοποίηση των προσωπικών μας φιλοδοξιών δεν χρειάζεται να πατάμε επί πτωμάτων, ούτε φυσικά να εκμεταλλευόμαστε ανθρώπους που έχουν όλη την καλή διάθεση να βάλουν το δικό τους λιθαράκι σε μία προσπάθεια. Με απλά λόγια, μπορεί κάποιος να θέλει να βάψει αυγά με πορδές, όμως η λογική συνέχεια των πραγμάτων θα τον φέρει σε δύσκολη θέση.
Με εκτίμηση,
Κωνσταντίνος Βελιτσικάκης
Υ.Γ. Οι θερμές μου ευχαριστίες πρέπει να θεωρούνται δεδομένες προς τους κ.κ. Χονδροδημόπουλο, Τάτσικα, Νταλιάρη, Δοξόγλου, Τσατσούλη και Τσιρανίδη για την εμπιστοσύνη που έδειξαν προς το πρόσωπό μου από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα που αποτέλεσα μέλος της «οικογένειας» των «Αθλητικών Νέων».
Προσωπικά, έθεσα σαν στόχο, μέσα από την προσπάθεια που κατέβαλλα καθημερινώς, να «υπηρετήσω» στο μέγιστο βαθμό το άθλημα που αγαπώ και δεν είναι άλλο από το μπάσκετ. Είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο πλάι ανθρώπων του χώρου, οι οποίοι με τις προσωπικές τους συμβουλές συνέβαλαν σημαντικά, έτσι ώστε να διορθώσω τα όποια λάθη με συνόδευαν, αλλά και να εμπνευστώ από τις ιδέες και τα ερεθίσματα που αφουγκραζόμουν από αυτούς.
Παράλληλα, μου δόθηκε η ευκαιρία να έχω συζητήσεις για την πορτοκαλί «θεά» με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, τόσο από την εγχώρια πλευρά, όσο και από αυτή του εξωτερικού. Είναι κάτι το μοναδικό να ανταλλάσεις απόψεις και να ακούς τους «ειδικούς» (ποιόν να πρωτοθυμηθώ, τον Ζόραν Πλάνινιτς, το Γιώργο Σιγάλα, τον Τζόνι Ρότζερς, το Μιχάλη Κακιούζη, το Λευτέρη Κακιούση, το Θόδωρο Ροδόπουλο;) να συνθέτουν με τα καλύτερα συναισθήματα και λόγια τις ιδέες τους για το άθλημα που αυτοί κυριολεκτικά υπηρετούν και ζουν μέσω αυτού.
Βέβαια, όπως κάθε νόμισμα, έτσι και η παρουσία μου στα «Αθλητικά Νέα» είχε και την άλλη –αρνητική- όψη. Όπως κάθε μηχανή ή γρανάζι, έτσι κι ο εργαζόμενος(!) απαιτεί το δικό του… καύσιμο ή λάδι για να προσφέρει το κατάλληλο έργο στο σύστημα που μετέχει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη χρηματική ανταμοιβή. Δυστυχώς, η περιθωριοποίησή μου στο συγκεκριμένο τομέα με συνόδευσε μέχρι τις πρώτες ημέρες του περασμένου Οκτωβρίου. Επί εννιά μήνες η μοναδική ανταμοιβή που εισέπραττα ήταν ηθική.
«Κωνσταντίνε τα πας πολύ καλά», «Κωνσταντίνε το’ χεις», «Κωνσταντίνε η δημοσιογραφία σε περιμένει» και τα εγκωμιαστικά σχόλια… έδιναν κι έπαιρναν.
Μέχρι τις αρχές του περασμένου Οκτωβρίου λοιπόν ήμουν εγώ αυτός που έβαζα το χέρι στην τσέπη, με σκοπό την κάλυψη των εξόδων που συνδυάζονταν με τι άλλο, με τα «Αθλητικά Νέα». Αρνητικών συνέχεια όμως, καθώς τα 130 ευρώ αποτέλεσαν την πρώτη και την τελευταία μου αμοιβή για όσα είχα προσφέρει μέχρι εκείνη την ημέρα στην τριάδα του ραδιοφώνου, της ιστοσελίδας και της εφημερίδας. Οι εργατοώρες που αφιέρωνα επί καθημερινή βάση ερχόντουσαν σε αντίκρουση με την οικονομική αντιστοιχία που μου αναλογούσαν!
Σαν λογικός άνθρωπος σκεφτόμενος, ζύγισα τα υπέρ και τα κατά της κατάστασης στην οποία είχα διέλθει και νικήτρια αναδείχθηκε με μεγάλη διαφορά η αρνητική πλευρά. Αποφάσισα να αποχωρήσω από τα «Αθλητικά Νέα» σαν φίλος, την ίδια στιγμή που δεν είχα δημιουργήσει –θέλω να πιστεύω- πρόβλημα στις τόσες ημέρες παρουσίας μου στο χώρο που με «φιλοξενούσε».
Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω μέσα από αυτό το βήμα, ότι για την πραγματοποίηση των προσωπικών μας φιλοδοξιών δεν χρειάζεται να πατάμε επί πτωμάτων, ούτε φυσικά να εκμεταλλευόμαστε ανθρώπους που έχουν όλη την καλή διάθεση να βάλουν το δικό τους λιθαράκι σε μία προσπάθεια. Με απλά λόγια, μπορεί κάποιος να θέλει να βάψει αυγά με πορδές, όμως η λογική συνέχεια των πραγμάτων θα τον φέρει σε δύσκολη θέση.
Με εκτίμηση,
Κωνσταντίνος Βελιτσικάκης
Υ.Γ. Οι θερμές μου ευχαριστίες πρέπει να θεωρούνται δεδομένες προς τους κ.κ. Χονδροδημόπουλο, Τάτσικα, Νταλιάρη, Δοξόγλου, Τσατσούλη και Τσιρανίδη για την εμπιστοσύνη που έδειξαν προς το πρόσωπό μου από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα που αποτέλεσα μέλος της «οικογένειας» των «Αθλητικών Νέων».
