Δόξα τω Θεώ η ελληνική παράδοση είναι γεμάτη παροιμίες, βγαλμένες μέσα από
την πραγματική ζωή κι αντικατοπτρίζοντας με έναν τόνο διαφορετικό τα εκάστωτε
γεγονότα. Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση της άδοξης απομάκρυνσης του Βαγγέλη
Αλεξανδρή από τον πάγκο του Άρη, μία παροιμία θα μπορούσε να ταιριάξει απόλυτα.
«Τα καλά του Γιάννη θέμε και το Γιάννη δεν τον εθέμε...» που θα έλεγε η κλασική
φιγούρα της Ελληνίδας... γεροξεκούτας. Το όνομα του Γιάννη στην παροιμία εντελώς
τυχαίο κι ο καθής μπορεί να το αντικαταστήσει με ό,τι του «κάθεται» καλύτερα,
όπως για παράδειγμα αυτό του Βαγγέλη ή ακόμη ακόμη και του Λευτέρη. Διότι, όπως
και να το κάνουμε, η απόφαση του Λευτέρη Αρβανίτη να αποδεσμεύσει τον Βαγγέλη
Αλεξανδρή από τα ηνία του πάγκου του Άρη εν μία νυκτί, θύμισε τις αλλαγές
προπονητών σαν τα πουκάμισα της προηγούμενης διοίκησης.
Πολλοί αναρωτιούνται πώς αντιστράφηκε το κλίμα στις τάξεις των διοικούντων
και ψυχράθηκαν τόσο απότομα οι σχέσεις με τον «τίγρη». Βέβαια, την απάντηση
μπορούν να τη δώσουν λίγοι και καλοί, και προτίστως αυτοί που έδωσαν το παρόν
στα συμβούλια των περασμένων ημερών. Παρ’ όλα αυτά, αρκετά ερωτήματα παραμένουν
αναπάντητα, θυμίζοντας γρίφους που θα μπορούσαν να λυθούν στο μαντείο των
Δελφών, μετά θυσιών φυσικά αμνών και παρθένων! Για του λόγου το αληθές και προς
απανταχού ενδιαφερόμενους:
- Γιατί χάθηκε η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Βαγγέλη Αλεξανδρή και δεν
ταρακουνήθηκαν οι παίκτες μέσα από κάποια ομιλία στα αποδυτήρια ή με το πέρας
μίας προπόνησης;
- Γιατί να πληρώσει τη... νύφη ο «τίγρης», όταν ήταν ο μοναδικός που δεν
πήδηξε από το πλοίο, το οποίο μάλιστα βρισκόταν αρκετά μέτρα υπό την επιφάνεια
της θάλασσας το περασμένο καλοκαίρι;
- Γιατί έμελλε να στοχοποιηθεί ο κ. Αλεξανδρής, όταν αναγκάστηκε να
ταξιδέψει στο Ρέθυμνο δίχως αμερικανοφερμένους, αμερικανοθρεμένους, ταχείς και
αλτικούς παίκτες; Τη στιγμή μάλιστα που ο Δημήτρης Βεργίνης μετρούσε μέρες στα
δάκτυλα του ενός του χεριού στην ομάδα και με το Μιχάλη Πελεκάνο να αγωνίζεται
με το... θερμόμετρο ανά χείρας!
- Γιατί να αναλάβει το βάρος της ευθύνης του αποκλεισμού από την άσιμη
Κηφισιά ο κ. Αλεξανδρής, όταν οι ίδιοι οι παίκτες έπρεπε να αναλογιστούν τις
ευθύνες τους και να μην το παίζουν επαναστάτες δίχως όραμα;
- Γιατί να είναι ο προπονητής αυτός που θα δεχθεί τα πυρά ενός λάθος
προγραμματισμού και «χάρτινων» υποσχέσεων περί άρσης του απαγορευτικού από τη
ΦΙΜΠΑ;
- Γιατί κ. Αλεξανδρή η ομάδα δεν έδειξε έστω και τα παραμικρά στοιχεία
ομάδας στα πέντε επίσημα παιχνίδια που έδωσε;
- Γιατί... γιατί... γιατί...
Η λίστα με τις ερωτήσεις θα μπορούσε να συνεχιστεί σε σελίδες επί σελίδων,
όμως καλό θα είναι κάποιος να μην επικεντρώνεται στο δέντρο, έτσι ώστε να μην
χάσει και το δάσος στο τέλος. Η νέα διοίκηση του Άρη καταβάλλει μεγάλη
προσπάθεια για να τραβήξει και να βγάλει το όνομα των «κίτρινων» από τον βούρκο
των χρεών και της αναξιοπιστίας. Η προσπάθεια αυτή αναγνωρίζεται από όλους
ανεξαιρέτως, σαφέστατα! Όμως, λάθη και... παιδικές ασθένειες δεν χωρούν, όταν μάλιστια
ο ασθενής βρίσκεται διασωληνομένος στη μονάδα της εντατικής. Και δη, λάθη τα
οποία έχουν επαναληφθεί τόσες, όσες οι φορές που προσπάθησε το γνωστό καρτούν,
Ισνογκούντ, να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Για άλλη μία φορά μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η επικοινωνιακή
πολιτική της διοίκησης του Άρη δέχεται σοβαρό πλήγμα, με μοναδικό αντίκτυπο
ολοένα και περισσότεροι φίλαθλοι να αρχίσουν να αμφισβητούν αυτό, το οποίο με
τόσο κόπο έχει ξεκινήσει να χτίζεται. Διότι κ.κ. της ΚΑΕ Άρης, δυστυχώς ο
κόσμος πάσχει από το σύνδρομο της έλειψης οράματος. Και σε τούτη τη χώρα, με
όσα συμβαίνουν γύρω του, χάνει και τη μοναδική αχτίδα ελπίδας που έχει με το
παραμικρό. Γι’ αυτό λοιπόν, οι βάσεις ενός παλατιού πρέπει να χτιστούν γερές,
αξιόπιστες και διάολε, όχι πάνω σε άμμο.
Αναφορικά με τον Βαγγέλη Αγγέλου, η επιστροφή του έπειτα από μία δεκαετία σε
αυτόν τον «ηλεκτροφόρο», τον χιλιοταλαιπωρημένο πάγκο του Άρη, μπορεί να
χαρακτηριστεί δύσκολη. Ο κ. Αγγέλου όμως είναι μαθημένος στα δύσκολα, έχει την
εμπειρία και τις γνώσεις να καθοδηγήσει την ομάδα σε σωστά μονοπάτια, με τη
βοήθεια φυσικά του Θανάση Μολυβδά, ενός «στρατιώτη» που κάνει πολύ δουλειά πίσω
από τις κουρτίνες. Αρκεί φυσικά, η αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ του αγωνιστικού
τμήματος και του διοικητικού να θεωρείται δεδομένη και να μην περνάει από
δοκιμασίες.
