Στην πανέμορφη πρωτεύουσα της Καταλονίας, η ομάδα της Μπαρτσελόνα θεωρείται κάτι παραπάνω από ένας αθλητικός σύλλογος. Άλλωστε, ο Καταλανός συγγραφέας Μανουέλ Βάθκεζ Μονταλμπάν είχε αναφέρει πως υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος για να «βαφτιστεί» κάποιος φίλαθλος της ομάδας και να «ασπαστεί» τη θρησκεία της, που δεν είναι άλλος από το να δηλωθεί στα επίσημα μητρώα αυτής. Η φράση «Mes que en club» μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Επίσης, πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν, πων αν δεν βρεθεί κάποιος στον «ναό» της Βαρκελώνης, δεν μπορεί να νιώσει όπως ένας απλός και συνάμμα τυχερός φίλαθλος των Καταλανών.
Κάτι ανάλογο είχα την ευκαιρία να ζήσω χθες, Τρίτη (29/11), στη «Μαρτίνι Πλάζα» του Χρόνιγκεν, εκεί όπου ο Άρης αντιμετώπισε την τοπική Φλέιμς στο πλαίσιο της τρίτης αγωνιστικής ημέρας του Γιούροκαπ. Είναι η πρώτη φορά που μέσω αυτού του βήματος αναφέρομαι σε πρώτο πρόσωπο, όμως η πρώτη μου παρουσία σε αγώνα του Άρη εκτός των ελληνικών συνόρων συνοδεύτηκε από το θαυμασμό για τους... λίγους, καλούς και διόλου αφανείς «ήρωες» της ευρωπαϊκής βραδιάς, δίνοντάς μου το έναυσμα να καταθέσω τις σκέψεις που «γεννήθηκαν» μέσα στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια του πολύωρου και ταλαίπωρου ταξιδιού της επιστροφής.
Χθες, λοιπόν, κάτι παραπάνω από 40 φίλοι των «κίτρινων» βρέθηκαν στο κρύο Χρόνιγκεν για να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα του αγώνα με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Άνθρωποι που αψήφησαν την κούραση της καθημερινότητάς τους, τις υποχρεώσεις της επόμενης ή ακόμη ακόμη και της ίδιας ημέρας, ταξίδεψαν από λίγα έως πολλά χιλιόμετρα για να συμπαρασταθούν στη μεγάλη τους αγάπη. Από την Ουτρέχτη μέχρι το Άμστερνταμ, από το Έσσεν μέχρι το Μόναχο, από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Καβάλα, οι αποστάσεις εκμηδενίστηκαν σε τέτοιο βαθμό, όπως φαίνονται σε έναν χάρτη τσέπης. Σαφέστατα και δεν είναι η πρώτη φορά που οι φίλοι του Άρη εκδηλώνουν την... τρέλα που κουβαλάνε, είναι όμως διαφορετικό να το ζει κάποιος από κοντά. Συζητώντας με αρκετούς από τους «κίτρινους» παρευρισκομένους, διαπίστωσα πως το τελευταίο που τους ενδιέφερε ήταν το αποτέλεσμα της αναμέτρησης. Η λαχτάρα και η ανυπομονοσία που τους διακατείχε για να δουν για 2 ώρες τη φανέλα με το θεό του πολέμου στο στήθος εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ, αρκούσαν σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Βλέπετε, αυτά τα «παιδιά», κάθε ηλικίας, δεν έχουν την ευκαρία να νιώθουν τον παλμό της ομάδας από κοντά κι επί καθημερινή βάση. Περιμένουν τη ρημάδα την κλήρωση στην αρχή της χρονιάς να τους... κάνει τη χάρη, μήπως και η τύχη φέρει αντίπαλο του Άρη ομάδα από κάποια γειτονική, όχι πόλη, αλλά χώρα!
Και η τρέλα τους δεν σταματάει εδώ. «Κάθε χρόνο αγοράζω διαρκείας, ενώ είμαι μέλος και στη Λέσχη» μου εκμηστηρεύτηκε ένας φίλος από το Μόναχο, ενώ λίγο αργότερα ένας μεσήλικας μιλώντας ελληνικά με ολλανδική προφορά (35 χρόνια ξενιτιάς είναι πολλά...) μοιραζόταν τη χαρά του μαζί μου, που είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει παιχνίδι του Άρη παρέα με την κόρη του. Βέβαια, ένα μικρό μερίδιο «τρέλας» κατέχουν και οι Ολλανδοί. Μία παρέα διένυσε 150 χιλιόμετρα, μόνο και μόνο για να δουν την ομάδα για την οποία είχαν ακούσει τόσα και τόσα, ωσάν να τα διαβάζανε μικροί για παραμύθια καληνύχτας, εκεί όπου οι Γκάλης και Γιαννάκης κατατρόπωναν το δράκο του Ντεν Μπος.
Οι φίλοι του Άρη που έδωσαν το παρόν χθες στη «Μαρτίνι Πλάζα» αποτελούν ένα μικρό φάρο για όλους. Δεν τους ενδιέφερε αν ο Σαμ Μούλντροου έκανε νταμπλ-νταμπλ, δεν τους ενδιέφερε αν οι «κίτρινοι» αποδίδουν τα ελάχιστα στον επιθετικό τομέα... Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να φωνάξουν για την ομάδα που αγαπάνε. Τουλάχιστον οι ίδιοι δηλώνουν «αισθηματίες», τη στιγμή που ο χαρακτηρισμός αυτός τείνει να αφανιστεί από τις τάξεις των «εγχώριων» φιλάθλων. Μεγάλα λάθη και παλιμπαιδισμοί διακρίνουν αυτούς που διατηρούν τις τύχες της ομάδας στα χέρια τους, λάθη θα γίνονται, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρόσωπα μπαίνουν πάνω από την ομάδα, όταν έρχεται η ώρα των φιλάθλων. Κανείς δεν μπορεί να «παίξει» με τον κόσμο μίας ομάδας, καθώς όλα ξεκινούν και τελειώνουν σε αυτόν.
Ας αφυπνίσουν, λοιπόν, αυτοί οι 40 «ήρωες» τον κοιμώμενο γίγαντα. Κι όπως λέει μία μαντινάδα,
«Όσοι δεν ζήσαν ξενιτιά είναι γι’ αυτούς μια λέξη,
άνθρωπος που έχει λογική δεν ημπορεί ν’ αντέξει».
